Λίγες ώρες πριν την Παρασκευή, 29 Νοεμβρίου 2024, γνωστή εμπορικά ως Black Friday, ο Πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, παραχώρησε συνέντευξη καθισμένος μπροστά από τρία από τα γαλλικά Rafale που έχει προμηθευτεί η ελληνική κυβέρνηση για την ενίσχυση της άμυνας της χώρας.

Η εικόνα αυτή μου έφερε στο μυαλό ένα παιδί που – λίγο μετά τις αγορές από ένα κατάστημα παιχνιδιών – κάθεται μπροστά από τα καινούργια του παιχνίδια και τα δείχνει στους φίλους του. Ο συνειρμός αυτός προέκυψε επειδή, ως πολίτες, δεν είναι ξεκάθαρο σε εμάς με ποια κριτήρια και για ποιους στρατηγικούς λόγους πραγματοποιούνται αυτές οι δαπανηρές και σύνθετες αγορές οπλικών συστημάτων.

Επίσης, το τελευταίο διάστημα, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, κ. Δένδιας, σε κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη για νέα, προηγμένα αμυντικά συστήματα βασισμένα στην τεχνητή νοημοσύνη και τους πολλαπλούς αντι-αεροπορικούς θόλους. Ωστόσο, η προσέγγισή του θυμίζει παιδί που, κατά τη διάρκεια της Black Friday, παρακαλεί τους γονείς του να του αγοράσουν το πιο σύγχρονο και εντυπωσιακό ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Όσο απαραίτητη κι αν θεωρείται η επιτελική αναβάθμιση του οπλοστασίου της Ελλάδας, χωρίς μια σαφή στρατηγική και την ανάπτυξη εγχώριας παραγωγής, προκύπτουν σημαντικοί κίνδυνοι που απειλούν την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας:

1. Καταρχάς, με την πληρωμή υπέρογκων ποσών σε ξένες εταιρείες για πανάκριβα συστήματα, πολύτιμο συνάλλαγμα και δημόσιοι πόροι μεταφέρονται εκτός Ελλάδας, επιβαρύνοντας περαιτέρω το έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου.
2. Επιπλέον, δεν προωθείται η ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας στρατιωτικού υλικού και έξυπνου λογισμικού, στερώντας από την Ελλάδα πολύτιμες θέσεις εργασίας και κρίσιμη τεχνογνωσία σε καίριους τομείς.
3. Κυρίως, όμως, με την αγορά “έξυπνων” πληροφοριακών οπλικών συστημάτων από τρίτες χώρες και εξωτερικούς προμηθευτές, η Ελλάδα χάνει την πλήρη κυριότητα και τον έλεγχο αυτών των συστημάτων. Συστήματα όπως τα F-35, οι φρεγάτες Belharra και οι «Θόλοι» είναι, στην ουσία, πληροφοριακά συστήματα, στα οποία ο προμηθευτής μπορεί, κατά το δοκούν, να ελέγξει ή ακόμη και να απενεργοποιήσει τη λειτουργία τους. Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά όπλα, όπως τα άρματα μάχης και τα πυρομαχικά, όπου ο αγοραστής έχει πλήρη κυριότητα και έλεγχο, αυτά τα ηλεκτρονικά συστήματα παρέχουν στον προμηθευτή τη δυνατότητα τεχνικού ελέγχου από απόσταση, επηρεάζοντας τη λειτουργικότητα, την ενεργοποίηση ή την αδράνειά τους.

Όταν η Ελλάδα αγοράζει ΑΚΡΙΤΑ σύγχρονα ψηφιακά υπερόπλα, η χώρα καθίσταται ψηφιακή αποικία και προτεκτοράτο. Έτσι, ο προμηθευτής που ελέγχει τη λειτουργία των οπλικών συστημάτων, θα μπορεί, αν το επιθυμεί, να τα απενεργοποιεί χωρίς καν να ζητά άδεια ή να το επιβάλλει στον εκάστοτε πρωθυπουργό.

Ίσως λοιπόν να έρθει η στιγμή όπου εκείνη η περίφημη δήλωση του Σημίτη: “Θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των ΗΠΑ, για την πρωτοβουλία και τη βοήθειά τους“, στη συνεδρίαση της Βουλής αμέσως μετά τα Ίμια, θα φαίνεται σαν δήλωση εθνικής ανεξαρτησίας.

Γιατί πλέον οι Αμερικανοί (και οι υπόλοιποι προμηθευτές) δεν θα επιβάλλουν τίποτα στον μελλοντικό πρωθυπουργό. Απλά θα κατεβάζουν τον (ηλεκτρονικό) διακόπτη !