Ο Κώστας Σημίτης, που έφυγε από τη ζωή σήμερα, 5 Ιανουαρίου 2025, σε ηλικία 88 ετών, υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κατέχει μια ξεχωριστή θέση ως ο πρώτος διάδοχος στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά τον ιστορικό ηγέτη του κόμματος, Ανδρέα Παπανδρέου. Πρωτίστως όμως, ο κ. Σημίτης υπήρξε ο αρχιτέκτονας μιας εικονικής πραγματικότητας για την Ελλάδα, μιας ψευδο-ανάπτυξης βασισμένης στην υπερβολική δόμηση, τον υπερδανεισμό και τον χρηματιστηριακό τζόγο.

Για τη στήλη, ο κος. Σημίτης αντιπροσωπεύει το πρότυπο του πολιτικού «deepfake»—έναν πολιτικό απατεώνα που, υπό το πρόσχημα ενός δυτικοστραφούς καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης, διέβρωσε τις κρατικές δομές, υπονόμευσε την εθνική ανεξαρτησία, εξευτέλισε τους θεσμούς, διαιώνισε τον νεποτισμό και τελικά έθεσε τις βάσεις για την οικονομική χρεοκοπία του 2010.

Ιδού μια λίστα με τα πιο χαρακτηριστικά “deepfake” (βαθιά απατηλά) επιτεύγματα του “ταλαντούχου” κου. Σημίτη, που τον αναδεικνύουν ως τον κορυφαίο deepfake πρωθυπουργό της ελληνικής μεταπολίτευσης:

1996: Η εθνική ταπείνωση στα Ίμια, με τρεις Έλληνες αξιωματικούς νεκρούς, άφησε την Ελληνική Εθνική αξιοπρέπεια κλινικά νεκρή. Αντί για δράση, ακούσαμε το ταπεινωτικό “Θέλω να ευχαριστήσω την Κυβέρνηση των ΗΠΑ…”, μια φράση που ανέδειξε την πλήρη απουσία ισχυρής εθνικής πολιτικής και την επίσημη αποδοχή του ρόλου της χώρας ως προτεκτοράτο. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Λυμπέρης είχε αποκαλύψει ότι όταν ρώτησε τον ΥΠΕΞ Θεόδωρο Πάγκαλο τι θα πουν στον ελληνικό λαό σχετικά με την απομάκρυνση της σημαίας απʼ τα Ίμια, ο Πάγκαλος απάντησε: «Θα πείτε ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας!».

1997: Συμφωνία Μαδρίτης και οι πρώτες “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο.

1999: Φιάσκο Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

1999-2000: Φούσκα Ελληνικού Χρηματιστηρίου, με την αξία των μετοχών να φτάνει σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα και στη συνέχεια να καταρρέει. Πολλοί μικροεπενδυτές έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, ενώ καταγγέλθηκαν χειραγωγήσεις και παραπλανητικές πρακτικές από κυβερνητικά στελέχη και επιχειρηματίες.

2001: Την 1η Ιανουαρίου του 2001, η Ελλάδα εντάχθηκε στη ζώνη του ευρώ και η αμετάκλητη ισοτιμία μετατροπής της δραχμής σε ευρώ ορίστηκε στην εξωφρενικά πληθωριστική ισοτιμία 1 ευρώ = 340,750 δραχμές. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η μεγαλύτερη αύξηση τιμών στην ιστορία της ελληνικής οικονομίας, σε όλα τα ήδη, από τα μπρόκολα μέχρι τα ακίνητα. Επισφραγίστηκε επιπλέον η μεγαλύτερη ανακατανομή εισοδήματος για τη χώρα, η μεγαλύτερη απο-βιομηχάνιση και απο-παραγωγή, που οδήγησε στην ιστορική χρεωκοπία του 2010, μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους.

2004: Υπερκοστολογήσεις στα Ολυμπιακά Έργα, όπου πολλά από αυτά ολοκληρώθηκαν με τεράστιες υπερκοστολογήσεις και κακοδιαχείριση, δημιουργώντας μακροχρόνια οικονομικά βάρη για το ελληνικό κράτος.

1996-2004: Διαπλοκή με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και στενή σχέση των κυβερνήσεων Σημίτη του με ισχυρούς επιχειρηματίες και εργολάβους δημοσίων έργων. Ένας από τους πιο γνωστούς επιχειρηματίες που συχνά αναφέρεται σε αυτό το πλαίσιο είναι ο Γιώργος Μπόμπολας, ο οποίος διέθετε επιρροή στα ΜΜΕ και τον κατασκευαστικό τομέα. Ο Μπόμπολας, μέσω του ομίλου του, ήταν βασικός “παίκτης” στις αναθέσεις δημοσίων έργων, ειδικά σε μεγάλα οδικά και υποδομικά έργα, όπως η Αττική Οδός, η Εγνατία Οδός και άλλα έργα της Ολυμπιακής περιόδου. Αυτή η πολύχρονη διαπλοκή προσέδωσαν στο Κώστα Σημίτη το χαρακτηρισμό ως “Αρχιερέας της Διαφθοράς” από πολιτικούς αντιπάλους εφόσον κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του (1996-2004) φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής και κακοδιαχείρισης θεωρήθηκε ότι έφτασαν σε ανώτερα επίπεδα.

Επιπλέον ο “αξιότιμος” κος Σημίτης, είχει το “προνόμοιο” να συνδέται με πολιτική φιλία με όλα τα “Καλά Παιδιά” της πολιτικής σκηνής όπως:

Θόδωρος Τσουκάτος που μεσολάβησε να μεταφερθεί 1 εκ μάρκα στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ από την εταιρεία Siemens και δη από τον Μιχάλη Χριστοφοράκο. Ο Τσουκάτος παίζει καθοριστικό ρόλο στην εκλογή Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ (1996 και 1999) και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1996 και 2000 ως επικεφαλής του ρεύματος σκέψης του εκσυγχρονισμού. Ήταν υπεύθυνος στα δύο συνέδρια και στις δύο νικηφόρες προεκλογικές εκστρατείες του Πρωθυπουργού. Για αυτή του τη δράση πήρε την επωνυμία «Στρατηγός».

Τάσος Μαντέλης: γενικός γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, από τον Ιανουάριο του 1996, κατηγορείται και καταδικάζεται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Στις 26 Μαΐου 2010 παραδέχθηκε, κατά την κατάθεσή του στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση Siemens (στην οποία κατέθεσε ως πρώην υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών), είσπραξη προεκλογικής χορηγίας από την Siemens ύψους 450.000 μάρκων το 1998. Καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης πέντε χρόνων στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Επιπλέον στις 13 Απριλίου 2011 καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών για το πλημμέλημα της «ψευδούς υποβολής πόθεν έσχες» την περίοδο 2006-2007 με ποινή φυλάκισης τριών ετών.

Γιάννος Παπαντωνίου: όπου η θητεία του στο Υπουργείο Άμυνας συνδέθηκε μιά σειρά ακόμα από μεγάλες στρατιωτικές προμήθειες, που αργότερα αποτέλεσαν αντικείμενο σκανδάλων και ερευνών για πιθανές παράνομες πληρωμές και μίζες. Προφυλακίστηκε για 18 μήνες αλλά αθωώθηκε απο το Δικαστήριο χάρη στη θεία…από τη Νιγηρία!

Άκης Τσοχατζόπουλος: όπου η πολιτική του καριέρα επισκιάστηκε από κατηγορίες για διαφθορά και ατασθαλίες. Ο Τσοχατζόπουλος συνελήφθη το 2012 και καταδικάστηκε για τις σχέσεις του με σκάνδαλα διαφθοράς, κυρίως σχετικά με την υπερκοστολόγηση εξοπλιστικών προγραμμάτων και την ύπαρξη παράνομων πληρωμών για την εξασφάλιση αυτών των συμβάσεων. Η υπόθεση του αποτέλεσε σύμβολο της πολιτικής διαφθοράς στην Ελλάδα, ενώ η καταδίκη του ανέδειξε τη διάσταση της διαπλοκής που υπάρχει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Ο Κώστας Σημίτης, όπως ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ, με δεξιοτεχνία και στρατηγική, καλλιέργησε την εικόνα ενός ευρωπαϊστή εκσυγχρονιστή, ενώ την ίδια στιγμή διέβρωσε θεσμούς, παγίωσε την αναξιοκρατία και υπέσκαψε τις ίδιες τις βάσεις της ελληνικής οικονομίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Όπως ο Ρίπλεϊ προσάρμοζε την ταυτότητά του ανάλογα με την περίσταση, έτσι και ο Σημίτης ενσάρκωσε τον ρόλο του «τεχνοκράτη σωτήρα», ενώ υπήρξε πρακτικά ένας αναλυτικός λογιστάκος που κατάφερε να συγκαλύψει μια εποχή ψευδούς ευημερίας η οποία στηρίχθηκε στον δανεισμό, την τσιμεντοποίηση και το χρηματιστηριακό όνειρο.

Παράλληλα, ο “ταλαντούχος” κ. Σημίτης κατάφερε να εξαγοράσει τον σεβασμό ακόμα και από πολιτικούς αντιπάλους, προβάλλοντας τον εξορθολογισμό και τον εκσυγχρονισμό ως το απόλυτο αφήγημα της εποχής. Με αυτή τη “πολιτική καραμέλα“, δημιούργησε ένα επικοινωνιακό προπέτασμα που έκρυβε τον κενό περιεχόμενο της πολιτικής του. Εντυπωσιακό είναι πως, ακόμα και σήμερα, πολιτικοί κληρονόμοι του ίδιου πολιτικού DNA, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, συνεχίζουν να επενδύουν στον ίδιο ρητορικό μανδύα για να καλύψουν την απουσία ουσιαστικών μεταρρυθμιστικών προτάσεων, διαιωνίζοντας την πολιτική ατολμία και την επίφαση αλλαγής.

Πάνω απ’ όλα όπως, ο κος. Σημίτης, όπως φαίνεται και στο fake-video που αποκαλύπτει η στήλη, ήταν ο υπάκουος λογιστάκος του εξωτερικού παράγοντα στο σύμπλοκο ΗΠΑ-Γερμανία που επιβλήθηκε στα τέλη του 20ου αιώνα στην Ελλάδα. Με εξαιρετική προθυμία και σχολαστική επιμέλεια ολοκλήρωνε κάθε εργασία που του ανατίθετο από τον εκάστοτε εξωγενή προϊστάμενό του!

Ο ταλαντούχος και αξιοσέβαστος κος Deep-Fake κος. Σημίτης ήταν η επιτομή του fake-Έλληνα πολιτικού ηγέτη με την προσωποποίηση της υποτέλειας και της παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας στο όνομα της χρηματο-οικονομικής σταθερότητας του συστήματος που υπηρέτησε πιστά.

Ο κ. Σημίτης υπήρξε σε μεγάλο βαθμό ο “ενταφιαστής” των ιδεών για εθνική κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση, που εισήγαγε στη μεταπολίτευση ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και πολιτικός του μέντορας, Ανδρέας Παπανδρέου.