Γράφει το Μαύρο Πρόβατο

Το 1963, λίγο καιρό μετά την δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ Τζόζεφ Kένεντυ, ο πρώην πρόεδρος Τρούμαν, σε άρθρο του έγραψε ότι “με ενοχλεί ο τρόπος με τον οποίο η CIA έχει εκτραπεί από την αρχική της αποστολή…Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι όταν ίδρυσα τη CIA θα εμπλεκόταν σε επιχειρήσεις εν καιρώ ειρήνης…Υπάρχει κάτι στον τρόπο λειτουργίας της CIA που ρίχνει μια σκιά στην ιστορική μας θέση και πιστεύω ότι πρέπει να τη διορθώσουμε”. Ο τίτλος του άρθρου ήταν: “Περιορίστε τον ρόλο της CIA”. Ήταν ο ίδιος Τρούμαν που ενέκρινε την συνένωση όλων των Υπηρεσιών της OSS (Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών) σε έναν ενιαίο οργανισμό, την CIA.

Λίγα χρόνια πριν, ο Dwight D. Eisenhower (πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ), παρόλο που είχε εξουσιοδοτήσει τη CIA να ανατρέψει τρεις νόμιμες ξένες κυβερνήσεις, απευθυνόμενος στον Αμερικανικό λαό μίλησε για το αόρατο «στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα» που στην πραγματικότητα διευθύνει την Αμερικανική πολιτική.Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος του Τύπου στην δημιουργία και διασπορά ψευδών ειδήσεων είναι μια ιστορική πραγματικότητα. Ως διαμορφωτής της κοινής γνώμης, είτε από την αναγκαιότητα προώθησης των συμφερόντων των ΗΠΑ είτε από τον υπερβολικό ζήλο των Αμερικανών δημοσιογράφων δημιούργησε και διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις σε αναρίθμητες περιπτώσεις.

Πιθανά στα χρόνια που πέρασαν, ο καταναλωτισμός και ο άκρατος ατομικισμός, έκανα την κοινή γνώμη να μη πολυνοιάζεται για το αν μια είδηση ήταν αληθινή ή ψευδής. Όμως η κρίση του πολιτειακού και χρηματοπιστωτικού συστήματος ενεργοποίησαν και πάλι το ενδιαφέρον των μαζών. Το φαινόμενο απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη δυναμική από την στιγμή που ο διεθνής τύπος με συνεχείς εξαγορές έχει οδηγηθεί σε ολιγοπώλια και η παραγωγή της είδησης ή της διαμόρφωσης της είναι πλέον εξαιρετικά ελεγχόμενη. Από την άλλη, το πρόσφατο γράμμα του Μαρκ Ζούκεμπεργκ, ιδιοκτήτη της Meta (Facebook) προς την Αμερικανική γερουσία ότι σε όλα τα χρόνια της πανδημίας ασκήθηκε πίεση για λογοκρισία σε κάθε τι που αμφισβητούσε το επίσημο αφήγημα για τον κορωνοϊό δημιούργησαν ακόμα περισσότερο χώρο για τις θεωρίες συνομωσίας.

Στο ίδιο διάστημα, η σύγκρουση της Δύσης με την Ρωσία στην Ουκρανία, η κρίση στην ενέργεια, η κρίση στις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες, η κλιματική αλλαγή, η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν δημιουργήσει ένα μη υγιές τοπίο στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα. Κεντρική θεωρία είναι πως στις Η.Π.Α., υπάρχει μιας μυστική, αόρατη ομάδα μη εκλεγμένων αξιωματούχων που ελέγχει και κινεί τα νήματα της αμερικανικής κυβέρνησης, από το παρασκήνιο του επίσημου κράτους. Δημοσκοπήσεις έχουν αποκαλύψει ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών ψηφοφόρων πιστεύει σε αυτήν την θεωρία. Δεν αποτελεί λοιπόν πλέον ένα φαινόμενο που αφορά περιθωριακούς ανθρώπους αλλά πλέον πλατιές μάζες πολιτών.

Μέχρι την αποτυχημένη και καταστροφική εισβολή της CIA στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα το 1961, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης απέφευγαν συνειδητά να συζητήσουν για τη μυστικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ: «Εμείς αφήσαμε έξω πολλά από αυτά που γνωρίζαμε για την επέμβαση των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις», σημείωσε ο επικεφαλής του γραφείου των New York Times στην Ουάσιγκτον , James Reston, το 1954.

Ως αποτέλεσμα, πολλές από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις της CIA έμειναν στο απυρόβλητο και η CIA απέφυγε να λογοδοτήσει για αυτές. Αργότερα το 1974 – 1975, στην διάρκεια των εργασιών των επιτροπών Church της Γερουσίας και Pike της Βουλής των αντιπροσώπων, διαπιστώθηκε ότι η CIA παράνομα είχε δράσει εντός του Αμερικανικού εδάφους με στόχο το αντιπολεμικό κίνημα. Επίσης αποκαλύφθηκε ότι μια σειρά από έγκριτους δημοσιογράφους αποτελούσαν έμμισθους πράκτορες της.

Ένα από τα βιβλία με τη μεγαλύτερη επιρροή αυτής της περιόδου που έθεσε αυτό το ερώτημα ήταν το The Invisible Government (Η Αόρατη Κυβέρνηση), το οποίο γράφτηκε το 1964 από τους δημοσιογράφους David Wise και Thomas Ross. Το βιβλίο ξεκινούσε με την εντυπωσιακή δήλωση: «Υπάρχουν δύο κυβερνήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Η μία είναι ορατή. Η άλλη είναι αόρατη». Στη συνέχεια διατύπωσαν τη θέση τους ότι κατά διαστήματα η CIA είχε ενεργήσει εκτός των ορίων που έθεταν οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι και ότι τέτοιες μυστικές επιχειρήσεις δεν ήταν απλώς ένα όργανο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, αλλά την είχαν ουσιαστικά διαμορφώσει. Η εκλεπτυσμένη γλώσσα του βιβλίου παρείχε με αφηγηματική μαεστρία το υλικό που θα επηρέαζε τον ήδη διαδεδομένο σκεπτικισμό της αμερικανικής κοινωνίας προς την επίσημη εξουσία και την κοινότητα των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Η Αόρατη Κυβέρνηση δημοσιεύτηκε στην αρχή μιας εποχής αποκαλύψεων για τη μυστική κρατική δραστηριότητα και κυβερνητική εξαπάτηση. Το 1967 το περιοδικό Ramparts αποκάλυψε ότι η CIA είχε υποστηρίξει κρυφά την Εθνική Φοιτητική Ένωση για να προσπαθήσει να επηρεάσει το αναδυόμενο διεθνές φοιτητικό κίνημα προς μια φιλελεύθερη και αντικομουνιστική κατεύθυνση.

Το 1971 ο Daniel Ellsberg παρείχε στον Τύπο μυστικά έγγραφα του Πενταγώνου για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τα οποία αποκάλυπταν ότι τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις είχαν εξαπατήσει τον αμερικανικό λαό σχετικά με τον ρόλο των ΗΠΑ σε αυτή τη σύγκρουση και την πιθανότητα νίκης. Τον Δεκέμβριο του 1974, μόλις λίγους μήνες αφότου ο Πρόεδρος Νίξον παραιτήθηκε λόγω του Γουότεργκεϊτ, ο δημοσιογράφος των New York Times Seymour Hersh δημοσίευσε το πρώτο από μια σειρά άρθρων σχετικά με μερικές από τις πιο αμφιλεγόμενες επιχειρήσεις της CIA, που οδήγησαν σε τρεις χωριστές επίσημες έρευνες.

Στο σταθερό ρυθμό των αποκαλύψεων, η Αόρατη Κυβέρνηση απέκτησε νέο νόημα, με πολλούς να πιστεύουν ότι το μυστικό κράτος διάβρωνε τα ίδια τα θεμέλια της αμερικανικής δημοκρατίας. Οι αποκαλύψεις σε συνδυασμό με την αφήγηση μιας «αόρατης κυβέρνησης» ενίσχυσαν επίσης τις θεωρίες συνωμοσίας για τον θάνατο του Προέδρου Κένεντυ, κατόπιν του αδελφού του Ρόμπερτ Κένεντυ και του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Σήμερα, η θεωρία του «βαθέως κράτους» που όχι άδικα υιοθετείται από τις λαϊκές μάζες όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και σε όλη την Δύση, οδηγεί στην απαξίωση των αρχών που διέπνεαν την Δυτική Δημοκρατία και τους Θεσμούς της. Η απόσταση μεταξύ των πολιτικών επιλογών των κεντρώων κομμάτων από τις ανάγκες των λαών δίνει χώρο σε μια επικίνδυνη ακροδεξιά και η ατμόσφαιρα θα μπορούσε να πει κανείς θυμίζει εξαιρετικά δυσάρεστα την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η απογύμνωση των πολιτικών ιδεολογιών και πνευματικότητας της Δύσης την οδηγεί στην επόμενη πολιτειακή κρίση. Πιθανά και σε έναν πραγματικό 3^ο παγκόσμιο πόλεμο.