Ζητείται Γυναίκα να τα…spy!

γράφει η Μαρία Φιωτάκη*
Όταν έχεις ανάγκη από βοήθεια και αυτή δεν έρχεται από πουθενά, έχεις τρεις επιλογές.
α) Η μια είναι να συνεχίσεις να ζητάς βοήθεια και να τοποθετείς εμμέσως τον εαυτό σου στη θέση του αδυνάμου να ανταπεξέλθει στη δυσκολία μόνος του,
β) η άλλη είναι να εγκαταλείψεις την προσπάθεια και
γ) να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Να αντικρίσεις κατάφατσα την πραγματικότητα και να σηκώσεις τα μανίκια για να κάνεις μόνος σου αυτό που μέχρι χθες φάνταζε ακατόρθωτο.
Η ζωή μιας γυναίκας που ζει μόνη έχει πολλές προκλήσεις που οι περισσότερες προέρχονται από την πεποίθηση πως είναι το αδύναμο φύλο. Από την πεποίθηση – και όχι το πραγματικό γεγονός – γιατί η αλήθεια είναι πως είναι στο χέρι του καθενός να καλύψει τις αδυναμίες του με άλλον τρόπο. Το καθετί έρχεται με το τίμημα του. Και προκειμένου να έχω γύρω μου κάποιον που θέλει να υποτιμάει την οντότητα μου για να αισθάνεται ο ίδιος ανώτερος, μόνο και μόνο επειδή έχει πιο ισχυρό μυϊκό σύστημα, προτίμησα να πληρώνω το τίμημα όλων αυτών των προκλήσεων που προκύπτουν από το συγκριτικά αδύναμο μυϊκό μου σύστημα.
Όταν έχω να μετακινήσω μια βαριά ντουλάπα, θα πρέπει να βρω έναν έξυπνο τρόπο να την μετακινήσω. Όταν χρειάζεται να αποτελειώσω ένα μερεμέτι, θα πρέπει να μάθω να το κάνω μόνη μου. Όταν πηγαίνω το αυτοκίνητο στο μηχανικό θα πρέπει να διασφαλίσω πως δεν θα με γελάσει πιστεύοντας πως είμαι άσχετη με τα μηχανικά.
Έχοντας μεγαλώσει με έναν πατέρα που γενικά έπειθε τους γύρω του λόγω της μυϊκής του δύναμης, χρειάστηκε να ξεπεράσω το φόβο και να γίνω η ίδια τρομακτική όταν συναντάω – να με συγχωρήσετε για την έκφραση –  “αρχιδάτους”. Έχω τη δύναμη του μυαλού μου και τον έλεγχο τον κινήσεων μου και δεν χρειάζομαι προστάτες γιατί αυτοί σε αφήνουν χρεωμένη. Επειδή γενικότερα όλοι θεωρούν πως τους χρωστάς όταν σου δίνουν. Δεν κάνουν τίποτα επειδή τους το προτάσσει η ηθική τους. Τα κάνουν όλα για επίδειξη ισχύος.
Δεν είμαι ανδρογυναικα αλλά είμαι φανατική του φύλου μου. Έχω όμως διαφορετικά πρότυπα από τον μέσο όρο των γυναικών. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα μανό και τα κομμωτήρια. Στο μυαλό μου έχω τη γυναίκα με τα ταλαιπωρημένα χέρια από την εργασία. Τη γυναίκα που είχε πολυ μακριά μαλλιά και το βράδυ ξέπλεκε την πλεξούδα της και χτένιζε τα μαλλιά της πριν κοιμηθεί. Τη γυναίκα που όταν ο άνδρας της έλειπε στον πόλεμο γινόταν ο ήρωας των παιδιών της κι όταν ο άνδρας της επέστρεφε την σεβόταν και της φερόταν σαν το κέντρο της ζωής του.
Το ξέρω πως η προσωπικότητά μου φοβίζει τους άνδρες γιατί μια τέτοια γυναίκα δεν αφήνει ξεκάθαρο τον χώρο της ύπαρξης των γύρω της. Στον δικό μου χώρο χωράει ΜΟΝΟ η συνεργασία. Το ποιος είναι πιο άξιος, δεν εξαρτάται από τη μυϊκή δύναμη. Εξαρτάται από τις δεξιότητες που έχει αποδείξει ο καθένας στη ζωή του. Ξέρω να φτιάχνω ξύλινα ταβάνια, να στοκάρω, να βάφω τοίχους, να επισκευάζω πρίζες, να ανοίγω ενισχυτές και video players και να βρίσκω και να διορθώνω το πρόβλημα, να αλλάζω το λάστιχο του αυτοκινήτου μου, να οδηγάω πολυ γρήγορα όταν υπάρχει ανάγκη, να κάνω και τον πιο δυνατό άνδρα να με φοβηθεί.
Αλλά είναι αυτονόητο πως στις δουλειές που απαιτείται μυϊκή δύναμη, θα ένοιωθα ευγνώμων να έχω δίπλα μου έναν άνδρα με μπράτσα. Εσείς που δεν έχετε φροντίσει να διατηρήσετε αυτό με το οποίο σας προίκισε η φύση, υποβιβάσατε τους εαυτούς σας σε κάτι που δεν είναι ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα. Κι αντιθέτως μετατρέψατε εμάς σε ανδρογυναικες ικανές για όλα. Γιατί τελικά, δε χρειάστηκα ποτέ το δεκανίκι ενός “δυνατου” στη ζωή μου. Όταν έψαχνα για τον σύντροφο της ζωής μου, έψαχνα κάποιον αντάξιο για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Ή έστω κάποιον που να είχε την ευφυΐα να καταλάβει ποια είμαι και να με σεβαστεί γι’ αυτό.
Προσπαθώ εδώ και πολλά χρόνια να βρώ την πηγή του κακού. Γιατί οι γυναίκες έχουν μεταμορφωθεί σε ανίσχυρα μπιμπελό και οι άνδρες σε άνανδρους “τσαμπουκάδες”. Τι ήταν αυτό που έκανε την επιφάνεια σημαντικότερη απο την ουσία και πότε και με ποιον τρόπο μας έπεισε να αδιαφορήσουμε για τη συνεργασία μας ως ζευγάρια για να δώσουμε περισσότερη σημασία στο φαίνεσθαι και στο εγώ μας;
Η ζωή είναι μια ζυγαριά που μπαλαντζάρει. Κι εμείς πρεπει να αλλάζουμε ζυγό κατά το που υπάρχει ανάγκη ώστε να κρατηθεί η ισορροπία. Την μεγαλύτερη δύναμη την έχουμε εμείς γυναίκες. Γιατί τα πάντα εξαρτώνται από το ένστικτο της αναπαραγωγής. Είναι ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ. Η στέρηση και η επιβράβευση έχουν τεράστια δύναμη που όμως οι γυναίκες δεν χρησιμοποιουν πια, παρασυρμένες και ξεμυαλισμενες να γίνουν ποθητές. Χάνοντας έτσι ΟΛΗ τους την οντότητα. Γυναίκες εμείς είμαστε η αρχή και το τέλος. Από εμάς εξαρτώνται τα πάντα. Εμείς κρατάμε τον κόσμο ζωντανό. Από εμάς εξαρτάται η ανθρωπότητα.
*Iατρός, εξωτερικός συνεργάτης Γερμανικής Eταιρείας Διαχείρισης Ασφαλειών